Montessori, ICT en Steve Jobsscholen

Een tijdje geleden ontwikkelde ik een begeleidingstraject voor Montessorischolen om ICT beter in te zetten in hun onderwijs. Enthousiast ging ik aan de slag omdat ik het heel erg leuk vond om mijn twee expertises bij elkaar te brengen. Maar al snel zat ik vast. Ik wist eigenlijk niet wat ik de Montessorianen meer zou moeten vertellen dan: "ICT is gewoon een extra leermiddel in je groep"

Natuurlijk is dat niet genoeg voor een school met een hulpvraag en is er wel een uitgebreid traject van de grond gekomen. Toch bleef ik invoering van ICT in een Montessorigroep een stuk eenvoudiger vinden dan in groepen waar nog veel klassikaal les gegeven wordt.
Ik begeleidde Montessorischolen op de manier waarop zij zelf ook de kinderen begeleiden: "Help mij het zelf te doen". Volgens het vier-in-balans-model nam ik alle peilers mee op de weg naar betere inzet van ICT: visie, deskundigheid, digitaal leermateriaal en ICT-infrastructuur. Eén of twee van de vier peilers alleen zijn nooit genoeg.
In een Montessorigroep werken de kinderen met allerlei leermiddelen naar resultaten toe. Kennis en vaardigheden worden opgedaan met behulp van Montessorimateriaal, aanvullend materiaal, boeken én digitale leermiddelen.

Hier moet ik de laatste tijd weer veel aan denken als ik verhalen hoor over de Steve Jobsscholen. Ik vind het jammer, maar ik ben niet enthousiast terwijl ik dat met mijn achtergrond eigenlijk wel zou moeten zijn. Veel werkvormen lijken overeen te komen met die in het Montessorionderwijs en daarnaast wordt  ICT natuurlijk optimaal ingezet, maar toch... Het wringt voor mij: Het middel (de iPad) staat centraal, niet de visie op onderwijs. Sterker nog, ik denk dat de visie nog helemaal niet goed genoeg uitgewerkt is, laat staan de praktische invulling hiervan.
Het digitale leermateriaal is er ook nog niet voldoende en de Steve Jobsscholen zijn voor de (distributie van) de apps volledig afhankelijk van één groot bedrijf (Apple). Een bedrijf dat in de VS zit en voor wie de Steve Jobsscholen in Nederland natuurlijk een minuscuul klein druppeltje op hun gloeiende plaat is. Als ze iets willen veranderen in hun werkwijze, zullen ze daarbij echt geen rekening houden met dat druppeltje.
Vervolgens twijfel ik aan de deskundigheid van de leraren. De paar enthousiastelingen die er nu zijn, volstaan misschien wel voor nu, maar wat als dit toch onverhoopt een succes wordt? Staan er dan genoeg leraren klaar om de teams te gaan versterken? Waar worden zij opgeleid? Wat zijn de eisen aan deze personen?

Nee, ik zie het nog niet zo zitten met de Steve Jobs scholen. Geef mij maar een goede Montessorischool met een uitgewerkte visie op het gebruik van ICT als extra leermiddel.

Cito voor schoolkeuze?

Cito is een bedrijf dat toetsen maakt. De Cito-toets is er daar één van. In de volksmond wordt hiermee de toets bedoeld die veel kinderen maken aan het eind van de basisschool. Cito maakt ook toetsen waarmee de kinderen gedurende hun basisschoolcarrière gevolgd kunnen worden en tot groot verdriet van veel kinderen zijn ze er ook nog niet van af op als ze naar het voortgezet onderwijs gaan. De landelijke eindexamens in Nederland worden bijvoorbeeld ook gemaakt door Cito.

Maar vandaag hebben we het over de Cito-toets. Vanmorgen werden alle gemiddelde uitslagen (per school) hiervan gepubliceerd door RTL Nieuws. De vraag is wat we met deze informatie kunnen gaan doen. Eigenlijk is dat voor mij altijd al de vraag geweest, ook toen de scores niet openbaar waren.

Ik zei altijd tegen de Cito-toets te zijn, maar wat ik bedoelde, was dat ik vond dat er verkeerd met de uitslagen omgegaan werd. 

Ik begrijp wel dat het voor een middelbare school natuurlijk veel eenvoudiger is om kinderen te selecteren op basis van een score dan op basis van een gesprek of uitgebreid rapport. Of je op die manier de juiste kinderen op je school krijgt, is voor mij maar de vraag. Maar belangrijker is: of alle kinderen op die manier wel de kansen krijgen die ze verdienen of nodig hebben.Omdat ik geen invloed had op wat er met de uitslagen gedaan werd, weigerde ik met mijn school mee te doen met de Cito-toets.

Nu zijn de gemiddelde scores van de basisscholen bekend gemaakt. Willen we als ouders nu allemaal onze kinderen naar een katholieke Montessorischool in Limburg gaan brengen? Wat moeten we hiermee? Gaan ouders de scholen voor hun kinderen nu uitkiezen op basis van de gemiddelde eindscore van kinderen die minstens acht jaar ouder zijn dan hun eigen kinderen?

Als je een school voor je kind(-eren) zoekt, ga dan gewoon eens bij het schoolplein staan als de school uitgaat. Voel je je er thuis tussen de mensen die daar dan rondlopen? Ga dan een gesprek aan met een medewerker van de school. Probeer uit dat gesprek te halen of hun manier van onderwijzen past bij jouw manier van opvoeden. Geeft het verhaal dat ze te vertellen hebben jou het vertrouwen dat je kind er acht jaar lang zich goed zal ontwikkelen? Ga bij verschillende scholen langs als je die keuze hebt en kies dan. Op basis van je gevoel ja, niet op basis van verouderde cijfers.

Cijfers en scores geven informatie, het interpreteren van deze informatie moeten de professionals doen die weten hoe het moet. En zij moeten zich aan de regels houden voor deze interpretatie. Ik wens de basisscholen succes in de komende tijd met al het stof dat dit weer gaat doen opwaaien.

Ilse vindt er iets van

In de  wereld van onderwijs en ICT gebeurt altijd wel wat. Ik probeer op de hoogte te blijven. Soms kan ik wat van die opgedane kennis kwijt in mijn werk en soms verveel ik vrienden of familie met mijn enthousiasme of zorg.

In allerlei verschillende rollen heb ik ervaring opgedaan. Als scholiere en student, vervolgens als leraar, ICT-coördinator en (adjunct-) directeur in het onderwijs, als trainer, kwaliteitsmanager en accountmanager en ook als moeder heb ik een mening gevormd over de meest uiteenlopende zaken.

Op dit blog schrijf ik wat ik er van vind. Dat kun je lezen, er op reageren en/of er met me over praten. Als je een onderwerp hebt waarvan je wil weten wat ik er van vind, dan hoor ik dat graag!